Ο Νίκος Καζαντζάκης κατάγεται από το Ηράκλειο Κρήτη, που τότε ήταν ακόμη μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, καταφεύγει στην Ελλάδα για έξι μήνες μαζι με την οικογένεια του ώστε να μπορέσουν να ζήσουν πιο άνετα. Παρόλα αυτά κατάφερε να σπουδάσει, να μάθει πολλές ξένες γλώσσες με τις οποίες έβγαζε το ψωμί του μεταφράζοντας, όταν συζούσε στην Αθήνα μαζί με την Γαλάτεια Αλεξίου,, με την οποία τότε δεν είχαν παντρευτεί. Όταν σπούδαζε, πριν ακόμα πάρει το πτυχίο του, δημοσίευσε το δοκίμιο «Η αρρώστια του αιώνος» και το μυθιστόρημα «Οφις και Κρίνο» . Γράφει επίσης το δράμα «Ξημερώνει» , το οποίο βραβεύεται και παίζεται στην Αθήνα και προκαλεί ζωηρές συζητήσεις. Κάνει το μεταπτυχιακό του στο Παρίσι και εξακολουθεί να δημοσιογραφεί και να γράφει λογοτεχνία. Τον Οκτώβριο του 1915 ταξιδεύει στην για να υπογράψει ένα συμβόλαιο για την αποκομιδή ξυλείας από το άγιων Όρος. Εκεί παρακολουθεί την αποβίβαση των Αγγλικώυ συμφωνούν και Γαλλικών στρατευμάτων που πρόκειται να πολεμήσουν στο μέτωπο της Θεσσαλονίκης στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1942 απομονωμένος στην Αίγινα καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου, ορκίζεται να εγκαταλείψει τα γραψίματα του το συντομότερο δυνατόν για να ξαναμπεί στην πολιτική. Οι γερμανοί του επιτρέπουν να πάει στην Αθήνα για λίγες μέρες, και εκεί συναντά τον καθηγητή Γιάννη Κακρίδη που συμφωνούν να συνεργαστούν σε μια καινούρια μετάφραση της Ιλιάδας του Ομήρου. Ο Καζαντζάκης τελείωσε την πρώτη γραφή από τον Αύγουστο μέχρι τον Οκτώβριο και σχεδιάζει ένα καινούριο μυθιστόρημα για το Χριστό με τίτλο «Τα’ Απομνημονεύματα του Χριστού». Στη συνέχεια γράφει μία νέα παραλλαγή της τριλογίας του Αισχύλου «Προμηθέας».  Η κρίση περνάει. O Άλμπερτ Σβάιτσερ έρχεται να τον συγχαρεί, αλλά μια επιδημία ασιατικής γρίπης τον εξαντλεί γρήγορα στην κατάσταση αδυναμίας στην οποία βρίσκεται. Πεθαίνει στις 26 Oκτωβρίου σε ηλικία 74 ετών. Η σορός του μεταφέρθηκε στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Ελευσίνας. Η Ελένη Καζαντζάκη ζήτησε από την Εκκλησία της Ελλάδος να τεθεί η σορός του σε λαϊκό προσκύνημα, αλλά ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Θεόκλητος αρνείται, αφού κατηγορήθηκε ως ιερόσυλος, με βάση αποσπάσματα από τον Kαπετάν Mιχάλη και το σύνολο του περιεχομένου του Τελευταίου Πειρασμού . Αποτέλεσμα ήταν η σορός του Καζαντζάκη να παραμείνει στο νεκρικό θάλαμο του Α΄ νεκροταφείου Αθηνών, απόντος και του ιερέα. Άκαρπες απέβησαν οι προσπάθειες που κατέβαλαν ο Γεώργιος Παπανδρέου και ο κυβερνητικός επίτροπος Θ. Σπεράντζας, φίλοι και οι δύο του Καζαντζάκη, να μείνει η σορός του σε ναό της Αθήνας μέχρι την αναχώρησή της για την Κρήτη. Δυστυχώς ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Θεόκλητος δεν τόλμησε το αυτονόητο, φοβούμενοςΈτσι, η σορός του συγγραφέα μεταφέρθηκε στο Ηράκλειο. Στις 5 Νοεμβρίου έπειτα από μεγάλη λειτουργία στον Ναό του Αγίου Μηνά, παρουσία του Αρχιεπισκόπου Κρήτης  Ευγενίου και 17 ακόμη ιερέων, έγινε η ταφή του Νίκου Καζαντζάκη, στην οποία όμως εκείνοι δεν συμμετείχαν κατόπιν απαγόρευσης του Αρχιεπισκόπου. Η ταφή έγινε στην ντάπια Μαρτινέγκο, πάνω στα Βενετσάνικα τείχη.

Στον τάφο του Νίκου Καζαντζάκη χαράχθηκε, όπως το θέλησε ο ίδιος, η επιγραφή: Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος.

https://www.youtube.com/watch?v=h384S45fARY